[ημερομηνία πρώτης γραφής: 5/10/ 2015]
σήμερα το πρωί σε θυμήθηκα
ίσως να έφταιγε που θα ξεκινήσω πάλι την προσπάθεια μου
μια αναλαμπή
σήμερα το πρωί η εικόνα σου
μπροστά από το νεκροταφείο στου ζωγράφου ανακλήθηκε τόσο δυνατά
έμοιαζες με τον πρίγκιπα
κι εγώ εκείνη την περίοδο ήμουν
ένα ερωτευμένο ρομαντικό κοριτσάκι ροκ καταστάσεων
σήμερα θυμήθηκα με τη μορφή σου
την τότε κατάστασή μου
θυμήθηκα κι ένα ποίημα
που είχα ακούσει στην γιορτή ποίησης
Δονούσα
ανατρίχιασα
όταν παίζω με τις πιθανότητες και υπάρχει μολύβι δεν φοβάμαι
το ανεξίτηλο φοβάμαι , όταν το λάθος μπορεί να συμβαίνει
σήμερα θυμήθηκα πως σε ξανά είδα …
μα στη μορφή άλλων ανθρώπων
σε είδα σε έναν της γενιάς μου του 92′
συνάδελφο
συνεργαστήκαμε
θα περνούσα το μάθημα, τα παράτησα όμως τελικά
σε βλέπω στην μορφή του μικρού μου αδελφού
που μεγαλώνει
τον βλέπω, βλέπω τα κοινά χαρακτηριστικά στοιχεία
ποιος ήθελε να εισβάλει στη ζωή ποιανού ;;;
σαν ψευδαίσθηση υπάρχεις
ή σαν μήνυμα από το μέλλον
βαρέθηκα να παρατηρώ τα πιθανά μηνύματα από το μέλλον
δεν θέλω άλλο
θέλω να εμφανίζομαι καμιά φορά απλά
να κρύβω τη σκέψη
κι όταν την εμφανίζω
να με αγαπάνε γι αυτήν
θέλω τη γνώση
δεν με μοιάζει … θέλω να ξέρω
γιατί όταν θέλω να ξέρω, μου τα κρύβουν όλα
μόνο αν την κυνηγήσω τη γνώση μπορώ να την κατέχω
συχαίνομαι την άγνοια
άσεμε να μπορώ να καταλάβω
άσε με να μπορώ να καταλάβω
άσε με να μπορώ να φαντάζομαι
άσε με μη με αποσυγκεντρώνεις
θέλω να ξανά κάνω όνειρα για να πάψουν κάποια στιγμή να είναι όνειρα
δεν θέλω τον ρομαντισμό που σκοτώνει
μα εκείνον της δημιουργίας
και την κενότητα του ονείρου όταν υλοποιείται
Αν οι άνθρωποι αγαπάμε την εικόνα ο ένας του άλλου
τότε θα υπάρχουν πολλές εναλλακτικές
αν φύγεις ή αν φύγω
θα αγαπήσεις κάτι το όμοιο ίσως πάλι
επειδή αγαπηθήκαμε
σαν μορφές
και θα ξεχάσεις εμένα
θα δεις τους σωσίες, που για ‘σένα θα είναι σωσίες μα για τον δικό τους κύκλο δεν θα είναι σωσίες
και θα τους επιθυμείς
αν επιθυμείς την εικόνα του άλλου
μα αν οι άνθρωποι αγαπάμε κάτι από τα σπόρια των φρούτων
κάθε περιτύλιγμα θα είναι μοναδικό
τη μοναδικότητα του καθενός να βλέπουμε
άσε με να μπορώ …
σε είδα κάποια μέρα… 23*( διορθωμένο) Ιανουαρίου του 13 … ναι, τότε σε είδα πρώτη φορά
καθόσουν δίπλα μου, στο λεωφορείο
εκείνες τις πρώτες μέρες του έτους, εκείνη την μέρα
σημάδι, επιλογή, τυχαία γεγονότα;
αναπάντητα ερωτήματα … μα ήσουν εσύ με σάρκα και οστά και ας μην ξέρω για ποιο εσύ μιλάω
εκείνη τη μέρα, “δείγματα” ενός “παραλογισμού” που φώναζε αρχίζω,
μιας συνειδητής ασυνείδητης κατάστασης
που ούτε που θέλω κάπως τώρα να την εκφράσω …
αλήθεια είναι,
έφευγα από την βιβλιοθήκη, κάτι ακούστηκε, μπα δεν νομίζω, παρερμηνεία των ήχων
γυρισμός, λεωφορείο,
κάθισες δίπλα μου, καμπαρντίνα και μαύρα δερμάτινα γάντια
είπα στον εαυτό μου, “δεν θα δείξω σημασία”
έβγαλα ένα βιβλίο, διάβαζα
ούτε που πρόσεξα που και πότε κατέβhκες
Ώρες ώρες καταλαβαίνουμε, ότι την σημασία την δίνουμε με το πέρασμα των ημερών
εκεί που αρχίζει να υπάρχει μια απουσία
δίχως όνομα, δεν μπορεί κανείς να ορίσει τα πάντα
Και, όμως, μετά από ένα χρόνο μιαν άλλη μέρα
του Φλεβάρη τώρα
σε ξανά δα 13/2/14
ήταν μια μέρα που μέσα μου χαμογελούσα τόσο όμορφα
(και ούτε που μπορώ να προσδιορίσω πολλά γι αυτό)
φεύγοντας πάλι για να γυρίσω σπίτι
ίδια περιοχή
αυτή την φόρα όμως περπατούσες , από το ίδιο δρομάκι που περπάτησα
μα δεν έφτασε στο ίδιο τέρμα
φαίνεται είχες άλλο, σωστά; σωστά
ίδιο ύψος (ψιλός) , ίδιο χρώμα μαλλιών
ίδια καμπαρντίνα, (παντελόνι τζιν νομίζω)
έμοιαζες , σαν να ‘σουν εσύ
κι ούτε που ξέρω ποίος εσύ είσαι
και αν δεν κοίταγα για το λίγο εκείνο του λεπτού ούτε που θα σε είχα ξανά δει
σίγουρα μέχρι εκείνη την μέρα δεν σε είχα δει ξανά, ίσως και να μην σε είχα προσέξει δεν ξέρω
σαν να βρισκόμουν σε άλλη εποχή,
σαν να ήρθα από άλλη εποχή
Και να που πάλι κάποια απροσδιόριστα αισθήματα,
Δεν ξέρω αν εμφανίστηκες τυχαία,
μα είμαι βέβαιη δεν ήταν όραμα, ούτε όνειρο, ούτε ξένη αυταπάτη
σημάδι;
τι;
γιατί;
Και να που πάλι κάποια απροσδιόριστα αισθήματα,
ίσως με κάποιο προσδιορισμό
σαν να έχω αγαπήσει ένα ακόμη κάτι και ας μην ξέρω ποίο είναι αυτό
σαν να έχω …
και να μην ξέρω με τι
Δεν ξέρω … ξέρω… δεν προσδιορίζω … προσδιορίζω
Δεν ήρθε η άνοιξη ακόμα μωρέ