ύστερα, από μια συζήτηση σήμερα θυμήθηκα εκείνα τα χρόνια τα μοιρασμένα μου και με την Ασοεε, θα ακουστεί ρομαντικό μα ερχόμουν επειδή μου είχατε λείψει, μου είχε λείψει ο πρώτος μου χρόνος, μου είχαν λείψει οι τότε παρέες μου, μου είχαν λείψει οι συνελεύσεις, το κυνηγητό με τους αναρχικούς από το στέκι, οι άνθρωποι που είχα γνωρίσει σαν συντρόφους, μου είχαν λείψει ακόμη και τα μαθήματα οικονομικών και ψυχολογίας, η συμπεριφορά του καταναλωτή και το SPSS,
για αυτό εμφανιζόμουν καμιά φορά, στην βιβλιοθήκη, ή στον πάνω όροφο να περπατάω και να μην αναγνωρίζω κανέναν
περιμένοντας να σε ή σας πετύχω τυχαία
και να πως ήρθα για διάβασμα στην βιβλιοθήκη
– και να μιλάω στην υπεύθυνη κάθε φόρα, γιατί ξεχνούσα την διαδικασία και πλέων ήμουν πολυτεχνειτησα –
περιμένοντας να σε ή σας πετύχω τυχαία
δεν συνέβαινε πάντα, ερχόμουν για διάβασμα
ή αξιοποιούσα την τουαλέτα του 4ου από την Αντωνιάδου όταν βρισκόμουν κέντρο και δεν είχα άλλη επιλογή, -ακόμη το κάνω καμιά φορά –
μου λείπατε, γι αυτό ερχόμουν, μου έλειπε
και ήθελα να σε πετυχαίνω τυχαία,
και να μου λες “την επόμενη φόρα, πάρε με τηλέφωνο, για να συναντηθούμε” και να σου λέω “αχα! θα σου τηλεφωνήσω ή θα σου στείλω μήνυμα” και να μην το κάνω τελικά
να σε βλέπω στον κάτω όροφο και να μην σου μιλάω τελικά
απο ντροπή ή απλά από επιλογή
γιατί ίσως να ήθελα να έρθεις εσύ, ίσως και όχι, απλά να μην ήθελα
ή να σου στέλνω μήνυμα κι εσύ να μην μπορείς
μα εγώ να έρχομαι
μια φορά, θυμάμαι πως είχα απαντήσει σε ένα μου μου λείψατε πως όταν σου λείπει κάτι κάνεις κάτι γι αυτό, το βρίσκεις
κι ας μην σε βρει
και πως όταν νοιάζεσαι γνωρίζεις κι ας μην γνωρίζει
γιατί μου είχε λείψει κι ας γνώριζα πως δεν θα με θυμόταν ποια
τότε δεν το καταλάβαινα, συνέβαινε
υποσυνείδητα πάντα υπήρχε ο λόγος
…
3/3/ 2016, Αθήνα