“Δρόμος” επιλογής…


( Μιλώντας για την πολλαπλότητα της ανθρώπινης φύσης )

Πόσο βιαστικοί είμαστε, μερικές φορές, οι άνθρωποι.
Δεν χαρίζουμε επέκταση στις στιγμές διαφορετικότητας, που προκύπτουν μέσα στην ομοιομορφία της ημέρες, και δεν σπάμε τις Βιτρίνες των Λογικών Σκέψεων.
Μεγαλώνοντας γινόμαστε μέτοχοι σε ένα χαοτικό παιχνίδι. Έτσι, όπως ακριβώς το ορίζουν οι τύποι και τα πρότυπα της κάθε εποχής.

Επιλέγουμε. Μας επιλέγουν! Αντιστεκόμαστε ή συμβιβαζόμαστε!

Ακόμα, και οι λέξεις, οι φράσεις, οι γενικευμένες θεωρίες τι και αν έχουν πάρει έναν ολότελα δικό τους προσδιορισμό μέσα σε τυπωμένα λεξικά – αρχεία, για κάθε έναν από μας ίσως να αντιπροσωπεύουν κάτι το διαφορετικό, με ορισμένες δόσεις ομοιότητας. Κάτι που προκύπτει από την υποκειμενική μας αντίληψη. Και να! Που, τελικά, η ερμηνεία των Λεξικών δεν είναι τίποτα παραπάνω από το σημείο τομής των διαφορετικών αντιλήψεων για το «ίδιο».

Για να επικοινωνούμε. Για να κατανοούμε. Για να επιβεβαιώνουμε την ύπαρξη μας.

Και, όμως, τι θα πει επικοινωνία; σε μια εποχή όπου όσο αυξάνονται τα μέσα, τόσο χάνεται η ίδια. Κρυβόμαστε πίσω από τον απρόσωπο κόσμο ενός τετράγωνου κουτιού προβάλλοντας ό,τι είμαστε ή δεν είμαστε, ότι μας ζητάνε ή ό,τι θέλουμε, να ζήσουμε, και ο φόβος μας δεν μας αφήνει. Πόσο εύκολα μπορεί να πουλήσει και να επεκταθεί μια αθλιότητα, από την στιγμή που εγκλωβίζει την σκέψη; Δεν φταίμε εμείς, αλλά η υπάρχουσα μορφή της κοινωνίας. Τι και αν εμείς την διαιωνίζουμε! Απαιτούμε κατανόηση, όταν το ίδιο το ψέμα που πουλάμε στην συμβιβασμένη συνείδηση μας μετατρέπει σε μαριονέτες, που μένοντας κλεισμένες στο καβούκι της εικόνας κοιτούν σιωπηλά κάθε κατακραυγή. Τι ειρωνεία!

Παρόλα αυτά υπάρχει και η άλλη συνείδηση μας, η ασυμβίβαστη, η παθιασμένη για ζωή, για διεκδίκηση, όνειρα, ταξίδι, αλλαγή, ισότητα, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ.

Αυτή που κουβαλάει την πιο λογική παράνοια και ζει σαν αιώνιος φυγάς με σκοπό το ταξίδι, με ένα στόχο ιδανικό. Αύτη που δεν κρύβει καμία ασχήμια, καμία ομορφιά, κανένα θέλω, κανένα όχι ή ναι μα το εκφράζει με τα πιο ζωντανά μέσα. Μετατρέποντας μας σε θύτες ενάντια σε κάθε μορφή καταπίεσης. Αλλά, Κρίμα! Παρέα με αύτη θα πεθάνουμε πρώτοι, παλεύοντας για κάτι που, τελικά, οι δήλοι και οι ξενιτεμένοι (οι χώρια από μας) γυρίζοντας πίσω θα καρπωθούν. Ίσως, μιλήσουν από «υποχρέωση» για το χαμό μας! Απόδειξη, στην ίδια ιστορία!

Ακόμα και όταν απορούμε αν, τελικά, αξίζει αυτή η θυσία ή όχι; Συνεχίζουμε! (Εμείς αλλά όχι μόνο εμείς και οι άλλοι, αυτοί που δεν είμαστε εμείς! )

Πόσο πολλαπλό είμαστε εμείς, το ανθρώπινο είδος; Συμβιβασμένο και Ασυμβίβαστο, Εκμεταλλευτής και Εκμεταλλευόμενος, Θύμα και Θύτης, συν άλλα τόσα. Και πόσο δυνατά ή αδύναμα ή και καθόλου μπορεί να συνταιριάξουμε μεταξύ μας;

Βρισκόμαστε σε μια αδιάκοπη πάλη, μεταξύ της κυρίαρχης «μερίδας» και της «μερίδας» των εκμεταλλευόμενων, η οποία θα εντείνεται όσο θα βαθαίνει και θα αναπαράγεται (όλο και περισσότερο) η αντίθεση ανάμεσα στον κοινωνικό χαρακτήρα της παραγωγής και στην καπιταλιστική ατομική μορφή ιδιοποίησης των μέσων. Μια πάλη που το τέλος της δεν θα φάνει ώσπου να διαμορφωθεί «η νέα κοινωνία», όπου ο άνθρωπος οδηγημένος από μια καινούργια αντίληψη, ή οποία θα προκύψει από την ίδια την δράση του, θα φτάσει σε ένα ανώτερο επίπεδο. Χωρίς μίση και μνησικακίες, χωρίς ταξικές διακρίσεις, μακριά από κάθε προσπάθεια επιβολής μιας κατασταλτικής κοινωνικοπολιτικής εξουσίας.

Και θα ‘ναι σημαντικό ζήτημα! Ποιό δρόμο θα ακολουθήσει ο καθένας μας ξεχωριστά. Περνάμε, λοιπόν, στο χώρο του εγώ και του εσύ, για να βρούμε το αντίστοιχο εμείς. Θα γίνεις ένα με τον θάνατο ή θα διεκδικήσεις τη ζωή; Θα συμβιβαστείς με τον δήμιο μας ή θα παλέψεις για να πάψουν να υπάρχουν δήμιοι; Η εποχή μας δεν χωράει άλλες καθυστερήσεις!