[…]
Μερικές φορές, «ταυτοποιούμε» την επιφάνεια χωρίς να ξέρουμε τι κρύβεται πίσω από την εικόνα.
(Δείχνουμε κρίνοντας, ίσως, αυτό που βλέπουμε χωρίς να καταλαβαίνουμε αυτό που βλέπουμε. Είναι μια σύμβαση μέρος του τρόπου διαμόρφωσης μιας κάποια αντίληψης με δεδομένα που εκ λείπει, ίσως, η ουσιαστική επεξεργασία τους.)
Ποια είναι τα πιστεύω σου;
Οι ιδέες σου;
Τι ζητάς;
Μίλα!
Τι είπες;
Α! Όλα αυτά! Μάλιστα! Ξέρεις, εκεί ανήκεις! Είσαι αυτό, Γιατί πιστεύεις το ίδιο με αυτό! Γιατί κυνηγάς αυτό! Κοίτα και τα ρούχα σου! ΑΧΑ! Εκείνο, εκείνο είσαι όχι το άλλο!
Το ίδιο με εκείνο θες!
ε! Τι; Να ‘σαι κάτι έξω από αυτό; Δεν γίνεται!
Λειτουργούμε με προσδιορισμούς
(σωστά;)
Ντύνεσαι έτσι, ζεις έτσι… έχεις αυτά… πιστεύεις σε αυτά… έχεις αυτές τις ιδέες, συμπεριφέρεσαι έτσι!
Ναι! Ανήκεις! Ανήκεις εκεί! Δεν είσαι άλλος! Φοράς την ίδια ταυτότητα.
ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ! Αυτό βλέπω!
Βιαστικά συμπεράσματα, άνθρωποι… έρχονται και φεύγουν, Δεν γίνεται!
Μη δείχνεις πως δεν ξέρεις
Βιαστικό συμπέρασμα!
Αυτό είσαι!
Τι είπες; Τι είναι ανήκουστο;
Να αναζητάς μια ελευθερία βασισμένη σε προσδιορισμούς και ταυτότητες;
Μα ποιος σου μίλησε για ελευθερία;! «Εγώ» τι δουλειά μου κάνω! «Κατηγοριοποιώ!»
Χαρίζω ταμπέλες με ένα κοίταγμα! «ΈΙΜΑΙ» Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ!
Μη μου μιλάς, λοιπόν, για μια ανεξάρτητη αντίληψη από το κάθε κομμάτι του συνόλου μα και συναφή με αυτή κατά περίπτωση! Δεν με αφορά! Κάθε αντίληψη έχει προσδιορισμό! Πιστεύεις το ίδιο με τον «Έτσι», άρα είσαι σαν τον «Έτσι» και όχι αλλιώς!
Για ποια ανθρώπινη φύση μιλάς; Για ποια χωριστά στοιχεία; Πάψε επιτέλους! Εδώ φοράμε ταμπέλες!
Σαν διπλανός σου στο τρένο, στο λεωφορείο, στο δρόμο,
περαστικός, φίλος, εχθρός,
κυρίαρχη συνήθεια του εγώ!
Σε ξέρω!
Δεν σε ξέρω!
Ταμπέλα!
Βιαστικό συμπέρασμα.
Ποιος είναι Τι;
Οι ιδέες σου;
Τι ζητάς;
Μίλα!
Τι είπες;
Α! Όλα αυτά! Μάλιστα! Ξέρεις, εκεί ανήκεις! Είσαι αυτό, Γιατί πιστεύεις το ίδιο με αυτό! Γιατί κυνηγάς αυτό! Κοίτα και τα ρούχα σου! ΑΧΑ! Εκείνο, εκείνο είσαι όχι το άλλο!
Το ίδιο με εκείνο θες!
ε! Τι; Να ‘σαι κάτι έξω από αυτό; Δεν γίνεται!
Λειτουργούμε με προσδιορισμούς
(σωστά;)
Ντύνεσαι έτσι, ζεις έτσι… έχεις αυτά… πιστεύεις σε αυτά… έχεις αυτές τις ιδέες, συμπεριφέρεσαι έτσι!
Ναι! Ανήκεις! Ανήκεις εκεί! Δεν είσαι άλλος! Φοράς την ίδια ταυτότητα.
ΔΕΝ ΣΕ ΞΕΡΩ! Αυτό βλέπω!
Βιαστικά συμπεράσματα, άνθρωποι… έρχονται και φεύγουν, Δεν γίνεται!
Μη δείχνεις πως δεν ξέρεις
Βιαστικό συμπέρασμα!
Αυτό είσαι!
Τι είπες; Τι είναι ανήκουστο;
Να αναζητάς μια ελευθερία βασισμένη σε προσδιορισμούς και ταυτότητες;
Μα ποιος σου μίλησε για ελευθερία;! «Εγώ» τι δουλειά μου κάνω! «Κατηγοριοποιώ!»
Χαρίζω ταμπέλες με ένα κοίταγμα! «ΈΙΜΑΙ» Η ΚΥΡΙΑΡΧΗ ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΕΓΩ!
Μη μου μιλάς, λοιπόν, για μια ανεξάρτητη αντίληψη από το κάθε κομμάτι του συνόλου μα και συναφή με αυτή κατά περίπτωση! Δεν με αφορά! Κάθε αντίληψη έχει προσδιορισμό! Πιστεύεις το ίδιο με τον «Έτσι», άρα είσαι σαν τον «Έτσι» και όχι αλλιώς!
Για ποια ανθρώπινη φύση μιλάς; Για ποια χωριστά στοιχεία; Πάψε επιτέλους! Εδώ φοράμε ταμπέλες!
Σαν διπλανός σου στο τρένο, στο λεωφορείο, στο δρόμο,
περαστικός, φίλος, εχθρός,
κυρίαρχη συνήθεια του εγώ!
Σε ξέρω!
Δεν σε ξέρω!
Ταμπέλα!
Βιαστικό συμπέρασμα.
Ποιος είναι Τι;
(Δεν μου ‘πες τίποτα, είδα και νόμισα πως άκουσα
βλέπουμε και νομίζουμε πως γνωρίζουμε
Ισχύει όμως; )
Ημερομηνία Πρώτης Γραφής: _/_/2013
( Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 2 months 1 weeks ago )