Πόσα, ακόμη, έχεις να μάθεις… ;

Μην βιάζεσαι, κοίτα πίσω …
κάποιος μιλάει!

<<Αναρίθμητοι ζουν μέσα μας,
Αν σκέφτομαι ή αν νιώθω, αγνοώ
Ποιος μέσα μου σκέφτεται ή νιώθει.
Είμαι μονάχα ο τόπος
όπου νιώθουν ή σκέφτονται.
Έχω περισσότερες από μια ψυχές.
Υπάρχουν περισσότερα εγώ απ’ το ίδιο το εγώ μου
Υπάρχω ωστόσο
αδιάφορος για όλους,
Τους κάνω να σιωπούν: εγώ μιλάω. >>
                                                        Φερνάντο Πεσσόα

– Και αν ο άνθρωπος από την φύση του ήταν ένα,
γεμάτος ομοιότητες μονάχα,
με κάθε πλάσμα
αν έχανε τον πολύπλευρο εαυτό του,
ποια παρόρμηση; Ποιο θέλω; Θα τον ωθούσε,
πέρα από την πλήξη της καθημερινότητας,
σαν ανάγκη να επικοινωνήσει με τον ίδιο του τον εαυτό;
Να διαμορφώσει τη δική του αντίληψη,
ανεξάρτητα από τα προβαλλόμενα πρότυπα.
Δεν είμαστε όλοι ίδιοι κι ούτε κουβαλάμε τον ίδιο εαυτό,
το «άγνωστο» σε εμάς κομμάτι της ψυχής μας,
μαθαίναμε πως είναι ένα, μα αν ψαχτούμε καλά
θα καταλάβουμε πως ποτέ δεν ήταν.
Τελικά, οι ομοιότητες μας πηγάζουν από την ανάγκη μας να επικοινωνούμε, σωστά;
Και, μετά, σαν αίσθηση αδύναμης στιγμής
ξεσπά «πόλεμος» με αυτό που είμαστε;
Προσπαθώντας να νικήσουμε το χάος που κουβαλάμε μέσα μας
προτού μας εκμηδενίσει;

<<Οι διασταυρωμένες παρορμήσεις
Όσων νιώθω ή δεν νιώθω
Πολεμούν μες σ’ αυτόν που είμαι
Τις αγνοώ. Τίποτα δεν υπαγορεύουν
Σ’ αυτόν που γνωρίζω ότι είμαι: εγώ γράφω.>>
                                                        Φερνάντο Πεσσόα

– Και οι βηματισμοί μες στο σκοτάδι
τα λόγια που ειπώθηκαν προτού ξυπνήσεις
φανέρωναν την σιωπή σαν μέρος της ανθρώπινης σκέψης που σε φώναξε
και εσύ μια ακόμα έκφραση της ιστορίας
σαν μια νοσταλγία  αφίσες να ακουστούν τα λόγια σου από το παρελθόν
μιλώντας στο εγώ ,για το εμείς,
για το εσείς,
για όσα νιώθω. Άφησες τα γραφτά σου.
Αλλά δεν ήσουν ο μόνος.
Μια σκιά σαν βλέμμα που προϋπήρχε
ακούστηκε.

<< Κάποιος επισκέπτης θα είναι, […]
που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου –
Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω >>.
                                                        Έντγκαρ  Άλαν Πόε

–– Σαν χθεσινό όνειρο ανάμνησης που ξέχασα να καταλάβεις,
στην ερμηνεία της έθαψες τα λόγια μου.
Δεν ήταν μόνο μια,
έτσι, την είδες
και μου πρόσφερες την τελευταία εξήγηση
πριν ξυπνήσω!

<< Εκείνος που ονειρεύεται ξύπνιος έχει συναίσθηση χιλιάδων πραγμάτων που διαφεύγουν σ’ εκείνον που ονειρεύεται κοιμισμένος.>>