Την νύχτα εκείνη έγραφε μια εικόνα παλιατσου,
κλόουν ντυμένου με παλιόρουχα τσίρκου
άχαρη σελίδα της ζωής του
Πλάι σε μια δική σου αντιμετώπιση, ίσως
πεπραγμένα μηδέν για σύνολο υποσυνόλου
Ένας φυγάς με ζωγραφιστό χαμόγελο
Έγραφε νοητικά
Σκέψεις, σκέψεις δαιδαλώδεις
Κι ένας πύργος, Βαβέλ, χτιζόταν γύρο του…
Ποιός το φαντάστηκε;
Το τσίρκο ήρθε χθες σε μια παραθαλάσσια άκρη
λίγο πέρα απο την τσιμέντου πόλη
Κόσμος πολύς
Παράσταση… 2η μέρα
Χειροκρότημα… Ο κλόουν στην σκηνή
Χειροκρότημα… Παιδιά μεγάλοι
Η παράσταση, τέλος
Καμαρίνια
– Που είναι η κόρη μου;
– Πέρασε μια κυρία μαύρο ντυμένη και την εξαφάνισε μαζί της
Είπε “είμαι η γιαγιά,
καιρός να ζήσει με την μητέρα”
– Δεν γίνεται… Γιατί την απομάκρυναν
Είναι, ακόμα, παιδί…
Δεν είναι σωστό να ζήσει δίπλα στα κόκκινα φώτα της
Και άρχισε να τρέχει… “Προς τον σταθμό θα πήγαν
1024 χιλιόμετρα διαφορά“
Οι σκέψεις του
Στα 500 χιλιόμετρα σταμάτησε ενα μαύρο αυτοκίνητο,
ακολουθία ενα λευκό
– Μην την ψάξεις πότε
Υπάρχουν σταυροδρόμια
Σε αυτο οι ζωές σας χωρίζουν
Θα ‘ναι καλύτερο για κείνη και για μας
Τζίρος
Μην μιλήσεις ξέρεις οτι δεν μπορείς να κάνεις τίποτα
Εξαφανίσου
– Η κόρη μου…
Κατάφερε μονο να ψευδίσει απο την κούραση
Έβλεπε την απομακρύνση στρίβοντας παράλληλα
στο στενό της πλατείας
Κοίτα να δεις… Που κατάφερε να φτάσει;
Κουρνιαχτός στο τοίχο με τα απορρίμματα
Επιθυμούσε μια τελευταία πνοή
Εκείνη την ώρα άρχισε να περνάει κόσμος απο γύρω
Το γλέντι στην πλατεία είχε τελειώσει
Ήταν γιορτή
– Κοίτα να δεις ποιος είναι εδω;
Ο κλόουν του χθες…
Συζητούσαν μεθυσμένοι δυο τυπάδες της περιοχής
Χαχανητα… “Στα σκουπίδια τον πέταξαν… Ωρε”
Και ολο και απομακρύνονταν γελώντας
Ύστερα…
μια μικρή οπτασία
Έσφιγκε το χέρι της μητέρας της καθώς περνούσε
Ρίγη, ανατριχίλα η μικρή, η δική της μικρή
– Μαμά φοβάμαι
Μαμά τι είναι αυτο; κουνιέται, πάμε…
–Χαλάρωσε μικρή μου…
Ο κλοουν του χθες είναι
Δεν τον θυμάσαι… Μαζί του γέλαγες…
Αυτός σου έκανε δώρο το μπαλόνι
εκείνο το σκυλάκι που το ‘χες για παρέα
– δεν ξέρω, φοβάμαι
–εντάξει μικρή μου
Και όλο και απομακρύνονταν
Δεν πρόσεξε αυτός
Μονο ελάχιστα συναισθήματα θλίψης τον κυριάρχησαν
Έμενε μόνος στην μοναξιά του
Ύστερα…
Τρεις καλοντυμένες κυρίες (καρακαξες) πέρασαν απο το ιδιο σημείο
– Αγαπητη μου τα καθ‘ εκαστα χτίζουν την αξιολάτρευτη καλοσύνη μας
– Τι ειναι κείνο που κινηται δίπλα στους κάδους;
–Έχει μορφή κλόουν…
– Μα ο παλιατσος του χθες δεν τον θυμάσαι;
– Κρίμα η εικόνα αυτή στην πόλη μας,
Λύπηση
– Αδιαφορώ να του συμπαρασταθώ
Τα νύχια μου και η εικόνα μουαπομακρύνονται απο τα γεννημένα στιγμιαία συναισθήματα μου
– Θα μπορούσαμε…
– Τέλος… Να δοθεί σε μια τέτοια εικόνα
Έλεγαν και απομακρύνονταν
– Ο κλοουν του χθες
– Ο κλοουν του χθες
Στην σκηνή τον αποδέχομαι…
Ελεγαν και απομακρύνονταν
– Τέλος… να δοθεί σε μια τέτοια εικόνα
Αδιαφορία… εκείνος…
Χαραμάδες νύχτας στο πλευρό του
Ώρες μετά πέρασαν κάποιες απο τις αγωνιστριούλες της περιοχής
μαζί με αλλη μεγάλη παρέα και κάτι ποδηλάτες
– Θα μπορούσαμε…
– Να πράξουμε κάθε …
– Εη τι κινείται εκεί;
– Κυριούλη;
– Ο κλόουν του χθές
Το τσίρκο θα τον απέλυσε
– Μίλησε μας, γιατι καμιά λέξη σου δεν ακούγεται;
Εκείνος δεν μπορούσε
Αδυναμία
Φυγ… ακούστικε δακρυσμένα
Ουτε την επιθυμία τους να μάθουν άντεχε
– Τίποτα να κανεται δεν… Δεν μπορεί κανείς
Δεν άντεξαν… Δεν επέμεναν
Δεν μπόρεσαν
– Πάμε να φύγουμε… Πάμε αφήστε τον
Ένας κλόουν του χθες ήταν
– Κάνεις… Τίποτα…
Και η συζήτηση συνέχεια της νύχτας
έπαιξε παιχνίδι με την ανταπόκριση της σιωπής
φλερτάρωντας το μουντό τοπίο
Μια ακόμη πολύπλευρη παρέα πέρασε
κι ένα μικρό κουτάβι
στον κάδο μια γάτα κοιμόταν
Ούτε αυτή κατάφερε κάτι για κείνον τον παλιάτσο, Θαρρώ
Η πλατεία είχε αδειάσει
Το αυτοκίνητο είχε χαθεί
Αυτός είχε ακινητοποιηθεί
Το σκοτάδι έδειχνε την δική του λάμψη
Ένας κλόουν του χθές ήταν
Στο ίδιο σημείο… Στην ίδια στάση…
Με την ίδια επιθυμία
που γέμιζε κούραση
Τον δούλο της ερήμου
Ένα στατικό πεπρωμένο, επιλογή
Η επιθυμία του να γυρίσει τον χρόνο πίσω
ήταν ο ενδιάμεσος κρίκος
για να αποτρέψει τους άλλους να δείξουν ενδιαφέρον
Εκείνο που αισθανόταν και έδειχνε
ήταν εκείνο που έδιωξε απραγα
ήταν εκείνο που έδιωξε απραγα
Ένας κλόουν του χθες ήταν
Το τσίρκο τον προώθησε αρκετά
Το μεγαλύτερο αυτού αστέρι
Ξημέρωνε… Χρόνια τώρα ξημερώνει
Πέρασε το απορριμματοφόρο
Εκείνος είχε χαθεί
Κάνεις δεν ήξερε για που…
Το μεγαλύτερο αυτού αστέρι…
Κάνεις δεν έμαθε για που
Σε απογοήτευσε;
( Ημερομηνία Πρώτης δημοσίευσης: 1 month 6 days ago )