πηγή φωτογραφίας: http://www.boro.gr/71943/sygklonistikes-kryfes-fwtografies-omofylofilwn-zeygariwn-apo-twn-20o-aiwna
…έχεις κλείσει τα μάτια
μα συνεχίζεις να κινείσαι
μπροστά σου 3εις πόρτες
η μια γράφει “ΟΥΤΟΠΙΑ”
η άλλη “ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΌΤΗΤΑ”
η τρίτη “ΕΠΙΛΟΓΕΣ”
χρειάζεται
έχεις την επιθυμία να ανοίξεις μια από αυτές
εσύ διαλέγεις
– ποια πόρτα θα ανοίξεις;
την άνοιξες; –
ανοίγεις την πόρτα
το σκοτάδι, όμως, συνεχίζεται
γνωρίζεις πως κοντά στην πόρτα …
είσαι σίγουρη πως … κοντά στην πόρτα υπάρχει ένας διακόπτης
– τον βρήκες;-
με αυτόν μπορείς να ανάψεις το φως
“Βρεθήκατε σε μια κενή αίθουσα. Σε αυτήν υπάρχει, μια πόρτα, μια και μοναδική πόρτα
μια ιδιαίτερη πόρτα
η πόρτα γράφει πάνω της “ΤρόποςΖωής”.
Έχετε δύο επιλογές, να ανοίξεται την πόρτα και να συνεχίσετε ή να μείνετε μέσα σε αυτή τη κενή αίθουσα.
Εάν επιλέξατε να μείνετε μέσα σε αυτή μπορείτε να σταθείτε ακίνητοι ή να κάτσετε κάτω.”
αυτό επαναλαμβανόταν μονάχα από ένα κρυφό ηχείο που υπήρχε στον χώρο
δεν το ‘βλεπεις
αποφασίζεις τελικά
θα ανοίξεις την πόρτα
την ανοίγεις
ανοίγοντας την, όμως, συνειδητοποιείς πως η αίθουσα μέσα στην οποία βρισκόσουν δεν υπήρχε
απλά εσύ δεν είχες ανοίξει καμία πόρτα, ακόμη,
δεν είχες ανοίξει την πόρτα των αρχικών σου επιλογών
εκείνη που θα σε οδηγούσε κοντά στην γέφυρα
δίπλα στον καταρράκτη
για να σε προκαλέσει ο ήχος του νερού
και να θες
να θες να αναζητήσεις τι υπάρχει πίσω από τα νερά του καταρράκτη
για να δεις την σπηλιά
και στην είσοδό της την αναμμένη δάδα
για να την επιλέξεις
και να πορευτείς στο εσωτερικό της
για να δεις το γραφείο, τα δύο βιβλία,
ένα φύλλο χαρτί, ένα μολύβι κι ένα πάπυρο
για να διαβάσεις τι γράφει το φύλλο χαρτί
και να μάθεις πως ” … το χάρισμα να γράφεις τη σκέψη σου, μοιάζει μ’ ένα κερί στο δάσος …”*
για να αφήσεις τον πάπυρο να σου μιλήσει ανοίγοντας τον
και να ακούσεις πως “… στην πρόζα φτιάχνεις μια παράγραφο. Και κάθε παράγραφος μπορεί να είναι ένα ποίημα”.**
– ποια είναι η ουτοπία του καθενός μάτια μου; –
ύστερα,
για να αποφασίσεις να γράψεις με το μολύβι ποια είναι εκείνη
και να δεις το λευκό φύλλο χαρτί να παύει
να παύει να είναι κενό
γιατί πλέων θα έχει κάτι κι από ‘σένα
για να δεις την δάδα να τρεμοσβήνει
και να μην θες να μείνεις περισσότερο μέσα σε αυτή τη σπηλιά
για να πάρεις μαζί σου το μολύβι
και να ξεκινήσεις προς την έξοδο
να απομακρυνθείς από τον καταρράκτη
γαληνεμένη
για να δεις ένα σύννεφο να εμφανίζεται μπροστά σου
και να θές, να ανεβαίνεις πάνω σε αυτό
να ταξιδεύεις
να ταξιδεύεις πάνω από μια εξεγερμένη πόλη
να βλέπεις τους ανθρώπους που προσπαθούν …
που προσπαθούν να υπεραστιτούν δικαιώματα
να βλέπεις ανθρώπους που έχουν μάθει να διεκδικούν
να βλέπεις πανό που σου μιλάνε … γεμάτα συνθήματα
και να ξέρεις πως δεν είναι μια βόλτα
απλά μια, ακόμη, βόλτα
κάποτε τα τάνκς ρίξανε τις πύλες
κάποτε την πρωτομαγιά …
και
– την ούτοπία –
οι εξεγερμένοι παρέμειναν σε άλλες εποχές
σε διασταυρώσεις
ότι κι αν έβλεπες θα το κρατούσες
ότι κι αν έζησες θα ήταν δική σου επιλογή
το σύννεφο θα χαμήλωνε
κι εσύ θα επέστρεφες δίπλα μου
θα άνοιγες τα μάτια
και θα συνεχίζαμε …
Μήπως τελικά … τόσες στιγμές περάσανε, την άνοιξες;
– κοίταξε με στα μάτια, την άνοιξα … την πέρασα την πόρτα
ταξίδεψα
εσύ δεν βρισκόσουν εκεί για αν με δεις
πάψε να είσαι τόσο δύσπιστη μάτια μου
αλήθεια είναι, … –
[ … μέρος από “το ταξίδι της ουτοπίας” για το “εν ποιηση, θέατρο”]
* , Άλλεν Γκίνσμπεργκ
** , Τζάκ Κέρουακ