Οτοστόπ 5 αστέρων

Ο βηματισμός της χλεύαζε το χαμόγελο του εν κινήση πλήθους αυτοκινήτων
Πάνω στην Εθνική θα ξεχνούσε τα πάντα, κάπου μεταξύ Αθηνών – Λαμίας, θα φώναζε
στην Θεσσαλονίκη το τραίνο θα θυμόταν
Ότι δεν θα τολμούσαν θα τολμούσε
κι ύστερα θα ανέκαμπτε, είπε
Στην πρώτη της στάση συνάντησε ένα σημείο από μια παλιά επαναλαμβανόμενη θέση ρακόρ
για να εκφράσει την πρώτη της πρόζα, ακούστηκε
Μια μηχανή έσβηνε δίπλα της, μα …
εκείνη δεν την είδε, μόνο μια φωνή άκουσε να της λέει
– οι άλλοι ευτυχισμένοι γύρο σου, υπάρχουν
εσύ ακινητοποιημένη κι ασφαλής μαζί τους
όχι, όμως ευτυχισμένη! πιστεύεις πως δεν ζεις
αμφιταλαντεύεσαι, τι προέχει; “η ευτυχία τους ή η ευτυχία μου; “
αμφιταλαντεύεσαι,  μια υπόδουλη κατάθλιψη, έχοντας παρέα
“τι θα μπορούσε να με ικανοποιήσει;” 
θέλεις να ανασάνεις αλλιώτικο αέρα, μα οι άλλοι γύρο σου είναι ευτυχισμένοι
όταν σε κοιτούν
όταν βρίσκεσαι μέσα στο κουκούλι που ονειρεύτηκαν για εσένα
κι επιθυμούν ποτέ κάτι να μην σου λείψει
ξέροντας πως… η ζωή μιας πεταλούδας διαρκεί μια μέρα
φοβούνται
τι όμως προέχει; το χαμόγελό τους ή οι επιθυμίες σου, τα θέλω σου;
τι;
” αν φύγω” σκέφτεσαι “θα … δεν ξέρω! πολλές υποθέσεις. μες στο κουκούλι απρόσιτη για πάντα; να με πλησιάζουν εκείνοι που με έχουν κι εκείνοι που δεν θα ήθελα πότε μόνο; μες το κουκούλι μακριά απ’ εκείνα που ονειρεύτηκα; εκείνα που θα μπορούσα … “
κι αποφασίζεις να γράψεις ένα δικό σου σενάριο
ασυμβίβαστο, διαφορετικό από αυτό που θα φαινόταν.
ήξερες πως υποστήριξη καμιά δεν θα υπήρχε
δεν νοιάστηκες για την ευτυχία ή το δάκρυ των άλλων
είπες θα τολμήσω, και ξεκίνησες
στεγανά κρατώντας, όμως
η φύση σου πότε είχε την σωστή αντίληψη για τον κόσμο
πριν; που παρέμενε στο κουκούλι ή τώρα που αποφάσισες την πρώτη σχισμή
δεν απομακρύνθηκες πολύ, μπορείς να επιστρέψεις
το κουκούλι σε περιμένει
οι άνθρωποι είναι ευτυχισμένοι όταν σε βλέπουν μέσα σε αυτό, ακινητοποιημένη
είναι όμορφα εκεί, γιατί δεν επιστρέφεις  …[…]
 [ …]