___
Γεννήθηκα την πρώτη μέρα του Νοέμβρη του 1992.
– δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου –
[…]
– δώδεκα και πέντε τα μεσάνυχτα, μου είχε πει μια μέρα η μαμά μου –
Κι έτσι ξεκίνησα να πηγαίνω στο σχολείο μια μέρα του Σεπτέμβρη του 1997.
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται – για μένα, μια αμνήμων – .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου – δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης “φάσης”.
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω … εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου “γεια”, του πρώτου ” καλό μεσημέρι ” … θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει …
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα… μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο … για να μάθω γράμματα
Θυμάμαι ακόμη εκείνη την πρώτη μέρα, όσο περίεργο κι αν φαίνεται – για μένα, μια αμνήμων – .
Εκείνη την πρώτη μέρα η μαμά με είχε αφήσει στο σχολείο μονάχη.
δεν ήταν η πρώτη φόρα. ήδη από το νηπιαγωγείο μάθαινα να παρακολουθώ μαθήματα μαζί με άλλα παιδάκια κι όχι με τη μαμά ή τα αδέλφια μου. για αυτό ήξερα πλέων πως δεν έπρεπε να κλαίω μα να ανοίγω τα φτερά μου.
Θυμάμαι που αφού τελείωσε ολοκληρώθηκε το σύνολο προσευχή, αγιασμός, χαιρετισμός από τον διευθυντή ή την διευθύντρια του σχολείου – δεν θυμάμαι εάν ήταν ή δεν ήταν η κυρία Φρειδερίκη (αλήθεια λέω Φρειδερίκη την έλεγαν την διευθύντρια στο δημοτικό που πήγαινα μα δεν θυμάμαι εάν ήταν από την αρχή διευθύντρια! )- .
αφού έκλεισε ο κύκλος της πρώτης εκείνης “φάσης”.
πήγαμε ο καθένας στην τάξη του. έτσι παραταγμένοι που ήμασταν σαν στρατιοτάκια στην σειρά που έπρεπε να ήταν ο καθένας μας. θα μας μοιράζανε τα βιβλία εκείνη την πρώτη μέρα. μα εγώ δεν το γνώριζα κι έτσι δεν ήξερα τι να κάνω … εάν η μαμά μου δεν έφερνε κάποια τσάντα ή μια σακούλα μαζί θα τα μεταφέραμε με τα χέρια.
κι αν μου έπεφταν;
αυτές θαρρώ πως θυμάμαι (πως) ήταν οι σκέψεις μου. καθώς μας μοίραζε τα βιβλία ο κύριος που θα μας έκανε το μάθημα ( δεν θυμάμαι τώρα το όνομα του, μας είχε αναλάβει μόνο όταν ήμασταν πρώτη δημοτικού).
καθώς περνούσε η ώρα πλησίαζαν οι στιγμές του πρώτου “γεια”, του πρώτου ” καλό μεσημέρι ” … θα φεύγαμε. Ανησυχούσα που είναι η μαμά μου; τι θα κάνω με όλα αυτά τα βιβλία;
Ξαφνικά άκουσα τον κύριο Χρήστο (θυμήθηκα το όνομά του) να φωνάζει το όνομά μου και να μου λέει πως ήρθε η μαμά μου να με πάρει …
κοίταξα εκείνη την στιγμή στην πόρτα.
ήταν η πρώτη φορά που κοίταζα εκείνη την πόρτα σε ώρα μεσημεριού. την κοίταξα στεκόταν η μαμά μου και με περίμενε κρατώντας κάτι. Ήταν η πρώτη μου τσάντα χαρτοφύλακας σκυλάκια Δαλματίας. είχε πάνω ζωγραφισμένα πάνω τα σκυλάκια Δαλματίας. μπορεί πάντα η αγαπημένη μου να ήταν η τοσοδούλα μα και τα σκυλάκια Δαλματίας μου άρεσαν. ακόμη έχω και την κασετίνα με τα σκυλάκια Δαλματίας που είχε μέσα η τσάντα
Ήταν κάτι που δεν το περίμενα… μα κάπως έτσι ξεκίνησα κι να πηγαίνω στο σχολείο … για να μάθω γράμματα
βεβαία οι αναμνήσεις θα μπορούν να είναι πολλές όταν ανακαλούνται. καμιά φορά οι πιο δυνατές …
μα πιστεύω πως αρκεί η εναρκτήρια … ανάμνηση μου
[…]
14/9/ 2016, Αθήνα