– είχα ξεκινήσει θυμάμαι για να ανέβω. Δεν ήθελα να φτάσω ψιλά, μόνο ως το τέρμα της διαδρομής. Άγνωστη διαδρομή, πρωτόγνωρη, στην αρχή ένιωθα να αγκαλιάζω τη φύση, κι αυτή γιατρειά για τις ανασφάλειες μου, να έχει, να μου παρέχει. Κι άλλοι ανέβαιναν, κάπου κάπου ανταλλάσσαμε καμία κουβέντα, ή δίναμε το χέρι, για να διαβούμε παραπάνω. Όχι, θα πω ψέματα αν πω πως σταθερούς συνοδοιπόρους σε αυτή μου τη διαδρομή είχα, κι ούτε προσπάθησα να βρω, μάλλον το αντίθετο έκανα. Μόνο στη κοινή μας πορεία, βρισκόμασταν, κι ύστερα ο καθένας στη διαδρομή του. Όταν έπεσα, κι οι δυνάμεις μου στήριξη καμιά δεν μου παρείχαν, σκέφτηκα πολλές φορές να τα παρατήσω, να αποχαιρετήσω κάθε διαδρομή, να πάψω. Η σκέψη όμως των επενδυτών μου, της αγάπης τους, ο πόνος που θα προκαλούσα στον μικρό μου κύκλο, και μια μικρή ελπίδα γεννημένη μες στο φως των άστρων, δεν με άφησε. Κοίταξα τον ουρανό, έψαξα να δω τη θάλασσα, κοίταξα μέσα μου. Λάθος μου το ότι προσπάθησα να συρθω, και συρθηκα, για ένα βήμα στη διαδρομή. Το κατάλαβα. Σταμάτησα, μα κι άλλες μικρότερες πληγές που απαιτούσαν επούλωση είχαν εμφανιστεί. Κάποιοι διαβάτες με είδαν, άπλωσαν το χέρι χωρίς να περιμένουν κάποιο αντάλλαγμα, με αγκάλιασαν. Σε μια σπηλιά, της διαδρομής, βρέθηκα, γεμάτη θησαυρούς και γνώση, σταλακτίτες και ιερογλυφικά. Δεν έμειναν για πολύ μαζί μου. Δεν χρειαζόταν. Πάντα θα τους ευχαριστώ. Κι ας μην ήμουν πάντα ότι ευχάριστο. Έμεινα εκεί, μέχρι να μπορώ το βήμα σαν βήμα να μετράω. Κι ύστερα ξεκίνησα ξανά. Εύκολη, ευθεία, όχι θα πω ψέματα αν πω ότι είναι … προσπαθώ να τη βαδίζω προσεκτικά, με τις λιγότερες πληγές, με προσοχή, κι όπου χρειάζομαι σταματαώ, κι όπου χρειαζομαι γυρίζω πίσω, όπου τυχαίνει μοιράζομαι, όπου μπορώ αγκαλιάζω … όπου νοιάζομαι υπάρχω … στην ίδια διαδρομή