Μήνας: Οκτώβριος 2015

– Μαμά … μαμά, κάποιοι άνθρωποι είναι πολύ διαφορετικοί, μαμά και άλλοι πλάθουν συνέχεια ιστορίες ή παραμύθια, τους μιλάς και νομίζουν ότι τους έχεις πει κάτι άλλο από αυτό που τους είπες,αλλά τι σημασία έχει; αυτοί απλά το αναπαράγουν, γιατί αυτό ήθελανμαμά, οι μεγάλοι άνθρωποι μπερδεύονται μερικές φορέςγιατί ζούνε τις ιστορίες με τον τρόπο που […]

Βλέποντας κάτω από το λευκό σεντόνι την εικόνα της ζωής, έτοιμη να παραδοθεί στο μαύρο σκοτάδι  της αιώνιας αποφυγής των πάντων, της αιώνιας άρνησης της εκδίκησης, της αιώνιας πάλης για την διεκδίκηση ενός καλύτερου κόσμου, πεθαίνω κι εγώ μαζί της.  Θα ‘ναι σαν δώρο θεϊκό, να τη δω να ανοίγει τα μάτια της σαν πρώτα,  σαν τις μέρες εκείνες που παίζαμε το παιχνίδι της σιωπής κι εκείνη έβγαινε κερδισμένη.  Είχε πάντα την αταλάντευτη αντοχή να περιμένει μέχρι την κατάλληλη στιγμή, σαν να ‘ξέρε πότε ακριβώς θα ‘ρθεις.  Αν με ακούς μην με κρίνεις που δεν αντέχω να σε βλέπω έτσι, ξέρεις, αλλιώς σε είχα μάθει και τώρα πονάω.  Μου λείπει, βλέπεις, να σε ακούω να μου μιλάς για την κοινωνία που θα αλλάξει  με εκείνη τη παιδική αθωότητα που πιστεύει στη δύναμη του κάθε αδύναμου  στη θέληση που όταν γίνει πράξη θα πάψει να κρύβεται πίσω από θεωρίες διατυπωμένες από ψυχές του παρελθόντος  Και δεν είναι που δεν σε καταλαβαίνω,  θες να φύγεις, για να πάψεις να νιώθεις τον πόνο τον οποίο σου δημιούργησε ο φόβος της αδικίας, ο φόβος του συμβιβασμού με τα συνηθισμένα πρότυπα της εκμετάλλευσης, ο φόβος σου για την ίδια σου την αδυναμία να προστατέψεις και αν προστατευτείς  Μα πόσο ωραία φαντάζει η πάλη για ζωή! Εσύ μου το ‘χες πει θυμάσαι; τα πάντα βρίσκονται σε μια κατάσταση αιώνιας κίνησης κι εσύ, πλέων, ένα κορμί ακίνητο, δίνεις την αίσθηση πως είσαι έτοιμη να παραδοθείς στην ανυπαρξία Δεν Ισχύει!  Ξέρω, φαίνεσαι μα δεν είσαι νεκρή!  Η σκέψη σου ποτέ δεν έπαψε να συμπεριφέρεται σαν εκείνο το αλλόκοτο πλάσμα που έβλεπε όσα οι άλλοι δεν μπορούσαν να δουν.  Πίστευες σε όσα είχαν πάψει να ζουν.  Μίλα μου! Θέλω να σε ξανά ακούσω, να νιώσω κάθε κραυγή σου σαν να ‘ταν η δική μου.  Ήσουν παιδί, σαν μια ρωγμή σε ένα συμβατικό “πλανόδιο” κόσμο. Αυτό πονάει.  Και αυτοί σκοτώνουν ότι τους πονάει, κάθε τι το διαφορετικό που δημιουργεί μια νεοφερμένη θέληση για μια πραγματικότητα ευτυχίας.  Πως να ξεχάσω το βλέμμα σου την ώρα που σκοτώνουν την αλήθεια.  Πως να ξεχάσω την έκφρασή σου.  Ήμουν μόνος, μόλις είχα έρθει στη γειτονιά. Σε φοβόμουν, αλήθεια, μέχρι να σε γνωρίσω σε φοβόμουν, κανείς δεν μου ‘χε μάθει μέχρι τότε να προσπαθώ, όπως εσύ να καταλαβαίνω, να πλησιάζω, να αντικρίζω, ακόμη, και αυτό που δεν μου μοιάζει.  Δεν ήσουν ίδια. Με κανέναν μας δεν έμοιαζες. Σου το ‘χα πει.  Αλλά δεν το δεχόσουν, απόλυτα, έλεγες πως “όλοι μας ανήκουμε σε έναν κόσμο, όλοι είμαστε ίδιοι, ίσοι και διαφορετικοί. Οι ομοιότητες μας πηγάζουν από τις μεταξύ μας αλληλεπιδράσεις και οι διάφορες μας από την αναγκαιότητα μας να επικοινωνούμε με το εγώ μας, ή τον εαυτό μας.”  Πάντα έκρυβες πίσω από κάθε έκφρασή σου ένα “ εμείς” και ας μην ήξερες ποιοι θα ‘ναι οι υπόλοιποι μέτοχοι  στο δικό σου εμείς. Μερικές φόρες πίστευα ότι μίλαγες για όλους, για το σύνολο χωρίς καμία εξαίρεση, σαν να […]

η παιδική επιθυμία διεκδίκησης και ανατροπής, αγώνα και επανάστασης,που λόγο της αδύναμης θέσης στην οποία βρέθηκε στα πρώτα της στάδια υπέκυψε στον μαρασμό,εκφράστηκε μέσα από τις κινήσεις της Σείριας και των υπολοίπων. Είναι, η ίδια η επιθυμία που την κίνησε; ή η αναγκαιότητα των καιρών;συνειδητό μήνυμα από το μέλλον ενεργειακά από το σύμπαν διαμορφωμένα όπως […]

πριν καν γεννηθώη μαμά άρχισε να γράφει μια ιστορίαγια να με μεγαλώσει διδάσκοντας μου είχε πει πως … δεν ήταν ότι πιο εύκολο γι αυτήν και πως το αγαπημένο της όνομα ήταν … Νεφέλη,μα σαν Roza ήθελα να με αγκαλιάσει γιατί και το Roza Sunmos ήταν ένα παλιό της σχέδιο, ένα παλιό της ψευδώνυμο, για […]