καθημερινά βρομίζω, λερώνομαι, λεκιάζω
η μποχα που επικρατεί στην κοινωνία
ενσωμα ματωνεται
Σε μια καθημερινότητα που μποχαει σκουριά και βρεγμένο σανίδι
μια καθημερινότητα που μποχαει όπως και τα μεθοδευμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης
Μποχάω αλκοόλ μα δεν έχει σημασία
κι αυτό μποχα της κοινωνίας ειναι
μποχάω στουπί και κηροζίνη, κάτουρο
μα δεν έχει σημασία, και αυτό μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω ναφθαλίνη, κιμωλία, κόκα και ηρωίνη
μα δεν έχει σημασία, και αυτά μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τους δρόμους που περπάτησα
μα δεν έχει σημασία, κι αυτοί μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τους ανθρώπους που συναναστράφηκα κάνοντας λάθος
μα δεν έχει σημασία, και αυτοί η κοινωνία η ίδια που μποχάει είναι
μποχάει η ανάσα μου απο τα τσιγαρα
βρωμίζει η φωνή μου απο τα καυσαέρια
μα δεν έχει σημασία, κι αυτά μποχά της κοινωνίας είναι
μποχάω ξεφτίλα
μα δεν έχει σημασία, κι αυτή μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω τον συμβιβασμό σου
μα δεν έχει σημασία, και αυτό μπόχα της κοινωνίας είναι
μποχάω … γρανάζι
μα δεν έχει σημασία, κι αυτό κομμάτι της μπόχας της κοινωνίας είναι
μποχάω
[…]
Καθημερινά βρομίζω, λερώνομαι, λεκιάζω μποχάω
και καμιά φορά όταν με θράσος καθαρίζω, το εαυτό μου κι ότι θεωρώ
καταλαβαίνω το γιατί δεν υπάρχει γύρο μου κανείς
μα και πάλι ύστερα μποχάω
τι έγινε; δεν σου αρέσει η λέξη μπόχα ;
κρίμα!
μα δεν γράφω για να σου αρέσουν οι λέξεις που χρησιμοποιώ
δεν κάνω το σταυρό μου για να αποδείξω το πόσο ενάρετη είμαι
ούτε και σε αυτόν θα πίστευα,
δεν κατεβένω σε όλες τις πορείες, τις καταλήψεις ή της συνελεύσεις για να αποδείξω το πόσο επαναστάτρια – ή επαναστάτης αν μου αλλάξεις φύλλο- είμαι
δεν σου μιλώ με γλυκόλογα για να σε κερδίσω
δεν παίζω την ζωή σου κορώνα γράμματα,
δεν σε αντιλαμβάνομαι εάν σε έχω πετάξει
δεν είμαι κομμάτι σου
[…]
μποχάω, επειδή μποχάς κι εσύ
σου αρέσω;
τώρα;
δεν έχει σημασία, …
δεν με νοιάζει
12/4/2016, Αθήνα