__
φωνάζω για να μην φανώ
– δεν είμαι εγώ –
η παλάμη μου έχει γεμίσει αδιαίρετες κάρτες, μα εδώ που βρίσκομαι
για μένα είναι ένα μαγικό ραβδί
– ένα μαγικό ραβδί; –
με αυτό μπορώ να αλλάζω τις ζωές των ανθρώπων
των ανθρώπων εκείνων που θα επιλέξουν να βρεθούν μπροστά από το τραπέζι
εκείνων που θα τολμήσουν να ποντάρουν
λένε πως σε κάποιες ξένες χώρες στα 21 ενηλικιώνεσαι
– εγώ έχω ενηλικιωθεί, αλήθεια είναι. πριν μερικά χρόνια –
εδώ προσθέτοντας, με 21 κερδίζεις
ο Άσσος – το αγαπημένο μου φύλλο – όταν φτάσει στα χέρια σου μου δημιουργεί μια αίσθηση ευχάριστης ταραχής
κερδίζεις; ή χάνεις;
η μάνα του παιχνιδιού, ο ρόλος μου σε αυτό το τραπέζι
δεν χρειάζεται να ποντάρω ή να παίξω
εξάλλου η δουλειά μου είναι να (σου) μοιράζω τα φύλλα
σε παίκτες
σε παίκτες με σάρκα και οστά,
καμιά φορά, στις πρόβες ίσως με βρεις να παίζω με άυλες ψευδαισθήσεις
ή με φαντάσματα παλαιών σκηνών
ετοιμάζομαι έτσι για τους νέους τολμηρούς παίκτες
που εμφανίζονται οντάς ο εαυτός τους ή φορώντας μια μάσκα
μια μάσκα, πίσω από την οποία δεν θα με νοιάξει πότε ποιος κρύβεται
στο τραπέζι δεν δεχόμαστε παίκτες της άρνησης
ή της παιδικής αφορμής
μόνο όσους τολμούν
τολμούν να ποντάρουν
το μαγικό ραβδί είναι στα χέρια μου κι απόψε,
το φεγγάρι πριν φτάσω μου χαμογέλασε νωχελικά
ενώ ο αέρας ψιθύριζε πως θα μείνω ακόμη ένα βράδυ μέχρι το πρωί
στο ίδιο τραπέζι
δεν βρήκαν αντικαταστάτη, δεν θα απολυθώ
ο πιανίστας μου είπε πως άλλαξε
εγώ ίδιο τον θυμάμαι
– να ποντάρω; –
…[…]
14/3/ 2016, Αθήνα