Είναι οι ώρες,
οι αφιερωμένες στην αναμονή,
αυτές
βρίσκομαι μέσα σε μια φαινομενικά κενή αίθουσα
και σε περιμένω
μια φαινομενικά κενή αυταπάτη, ή αλήθεια
ένα γεμάτο παρελθόν
κι ένα σύνολο εικόνων
ένα παρόν
σε περιμένω γράφοντας ή σκηνοθετώντας τον ερωτά μου
μαζί σου
Ότι συνδέθηκε με τον χώρο ταξίδεψε
και τις νύχτες του Σαββάτου
τις περιπλανώμενες αναμνήσεις
για να σε διεγείρω λίγο
όπως κάθε μνήμη
τη φαντασία
χωρίς να σε διαφθείρω
Δεν είχες όνομα
Πάντα φτάνεις λίγο πριν φτάσουν τα παιδιά
με κοιτάς,
στις λάμψεις των ματιών σου
η σιωπή μου,
μου χαμογελάς
ή προφέρεις μια φράση
δύσκολό να μπορέσω να σε καταλάβω
ορισμένες φορές
όταν μου χαμογελάς διαπράττεις
ένα ευχάριστο έγκλημα
… πεθαίνω για σένα …
Στο είπα
εσύ … , όχι
αλλάζει η μορφή σου
όταν μου χαμογελάς
…το είπαν και σε εμένα μια μέρα …
μα η πραγματικότητα είναι διαφορετική
γιατί
δεν έφθασες ποτέ πριν φθάσουν τα παιδιά
ούτε με άκουσες
έμεινες στο άτοπο για να έχεις τον δικό σου τόπο
για να μπορώ να σε βρίσκω εκεί
τα βράδια μελετώντας
όταν προκύπτει
για να αλλάζεις μορφή όταν μου χαμογελάς
κι εγώ να σε περιμένω
να περιμένω να φθάσεις μαζί με τα παιδιά
να περάσεις την πόρτα
να με ακούσεις
όπως σε ακούω κι εγώ
με τον τρόπο που σε ανέχομαι
όταν μου λες, μια φράση μόνο
«σ’ αγαπώ»
και δεν ξέρω ποιος ή ποια είσαι
ή όταν με εκμηδενίζεις
αφήνοντας με να περιμένω τη μορφή σου
θα σε περιμένω να έρθεις μια μέρα …
Θα έρθεις
Μα τότε ίσως …
τίποτα να μην θυμίζει αυτό που αποφεύγαμε να δούμε
… ίσως να μην χρειαζόταν να έρθεις
γιατί ήσουν ήδη εκεί
στην άκρη του κεντρικού πλάνου της σκηνής, εάν την αποκαλέσεις με αυτόν τον τρόπο, εκείνη …
[…]
5/11/ 2015, κάτω αίθουσα θεατρικής, Πολυτεχνείο