Συντάκτης: Sirenia Leva

[ … ] Σε ξεχνούσε καθώς την κοιτούσες να περπατά τα βράδια, όταν απομακρυνόταν, δίχως δουλειά κρατώντας ένα μπουκάλι Τζακ Ντάνιελ που και που για να μπορεί να μεθά για να μπορεί να μην θυμάται έπρεπε πάντα να πληκτρολογεί νεκρικούς αριθμούςκαι αυτό δεν την κρατούσε εν ζωή έπρεπε πάντα να σε ζυγίζει με το κιλό, σαν κόσμημα φτηνιάρικο, φο μπιζού ή σαν πανάκριβη πετρά και να μετρά την άξια σουέπρεπε πάντα να επιχειρεί στα παίγνια έπρεπε πάντα να βγαίνει κερδισμένη έπρεπε να θυμάται τον κωδικό σου γιατί με ίδιο όνομα όλο και κάποιος άλλος θα υπήρχεείχε αποφασίσει να σου κάθετε … καμιά φορά αν το επιθυμούσε … τα τακουνιά πάντα την κούραζαν κι αυτή η στενή μακρυά φούστα για να τονίζει το τις λεπτές καμπύλες του σώματος της της φαινόταν απαίσια πάντα ήθελε να το σκάσει, και το έσκαγεναι! το ‘σκαγε … όταν τελείωνε το ωράριο της ποτέ νωρίτερα, ποτέ αργότερα μόνο τότε γιατί ήταν δεσμευμένη με το συμβόλαιο της, το εισόδημα για να ζήσει ποτέ νωρίτερα !πέθαινε όταν οι ιδέες της πέθαιναν σαν μια ιδεολογία γραμμένη σε ξεφτισμένα βιβλία μια επαναστάτρια φοιτήτρια συμβιβασμένη εργαζόμενηπόσα θα μπορούσαν να ποθούν για την μορφή της ;και πόσες στάλες αίματος γρατζουνισμένων πληγών στις πατούσες μπορούσες να μετρήσεις κάθε φορά, όταν έβγαζε τα τακούνια της και περπατούσε ξυπόλυτη για τον προορισμό της ; δεν θα τη λυπόμουν ποτέ μ’αλλονδεν μου αρέσει να λυπάμαιέκανε τις επιλογές τηςΤην ερωτευόταν τυχαία  … “στα σκοτεινά σταυροδρόμια”  Ημερομηνία Πρώτης Γραφής: 1/2/ 2015  ( Ημερομηνία Πρώτης Δημοσίευσης στο  http://e-kimolia.com/ : 2 months 1 week ago από 27/12/ 2015 )

      23/9/ 2014, Σαρωνίδα Τα νερά σου με γεμίζουν συγκέντρωση και με ποτίζουν γαλήνη Παρόρμηση, συναίσθημα… Θα μπορούσα να σε κοιτάω για ώρες, να σου μιλάω για μέρες Θα μπορούσα να συμφωνώ ή να διαφωνώ μαζί σου, να σε μετράω Να λούζομαι με το άρωμα σου να γίνομαι ένα με ‘σενα κι ύστερα ενα ακόμη κορμί στην αγκαλια σου Θα μπορούσα να σε ερωτεύομαι ξανά και ξανά να σε νοιάζομαι να σε νιώθω να με αγγίζεις καθώς θα κολυμπώ στα βαθιά νερά σου μακριά από τις ρηχές ακτές σου Θα μπορούσα να γίνομαι με κάθε χάδι σου έρωτας που με βέλος θα με κάνει να σε ερωτεύομαι Θα μπορούσα να περιπλανιέμαι μέσα σου σε εκείνα τα μυστικά που γνωρίζεις να κρύβεις καλά Κι ύστερα, να αιωρουμαι στην επιφάνεια μιλώντας για την αγάπη σου μόνο Θα μπορούσα να σε αγγίζω να με νιώθεις Θα μπορούσα να κολυμπήσω μέσα σου και μια μέρα έτσι να χαθώ στο αιώνιο ταξίδι σου Θα μπορούσα μαζί σου να ξεχνιέμαι Θα μπορούσα να ψάχνω να σε βρω παντού όπου κι αν υπάρχειςγια να μη σε κοιτάξω ποτέ με το ίδιο βλέμμα καθώς θα με γδύνεις αφήνοντας με να αδειάσω κάθε τι που θα ‘θελα να μοιραστώ μαζί σου(Θα μπορούσα να ζω, αερικό) Θα μπορούσα να σε ποθώ… Να σε ερωτεύομαι σε ερωτεύομαι Θα μπορούσα… να κολυμπώ στα βαθιά μόνο νερά σου Αλλά… δεν ξέρω κολύμπι Κι ούτε προθυμοποιούμαι πλέων να μάθωΌσοι μάθαιναν να αυτοκτονούν κρατούν τους καλύτερους τρόπουςόπλο Ημερομηνία πρώτης Γραφής: 23/9/ 2014 ( Ημερομηνία Πρώτης Δημοσίευσης στο  http://e-kimolia.com/ : 1 day 4 hours ago από 2/9/ 2015, ώρα 4:55 μμ )

     28/5/ 2015, Βραχάκια, Άρειος Πάγος, Ακρόπολη  Να ζω με το φόβο της τρέλας όχι, ποτέ δεν το ήθελα δεν ήθελα να γίνω νεκρός επιβάτης στο δρομολόγιο του τραίνου της ζωής δεν ήθελα τα χαρακτηριστικά του θανάτου που καρτερικά περιμένει το τέλος του ταξιδιού δεν ήθελα εκείνον το φόβο, του μήπως πάθεις κάτι ποτέ δεν τον ήθελα εκείνο το φόβο που προκαλούν τα κριμένα μυστικά και οι ξεδιάντροπες συνευρέσεις στα αποκρυφιστικάσταυροδρόμιαεκείνον το φόβο που αλυσοδένει τις επιθυμίες και βάζει στόχο να σε κάνει να χαθείς παιδί σε ένα σπίτι με μία δουλεία με μια υπόσχεση αιώνιας υποταγήςεκείνον το φόβο, του μήπως πάθεις κάτι εξαιτίας των επιλογών μου ή μήπως οι επιλογές μου θελήσουν εσένα που δεν τις ήθελες και προσπαθήσουν να σετραβήξουν κοντά τους σκοτώνοντας σε ποτέ δεν τον ήθελα ποτέ δεν ήθελα να φοβάμαι και ποτέ δεν φοβήθηκα ότι μπορούσα να δω ή να καταλάβω κι εκείνον τον πόνο τον σωματικό πόνο που προκάλεσα στον εαυτό μουτον βάφτισα ηδονή κι εκείνον τον πόνο, τον συναισθηματικό πόνοδημιούργημα πολλών τον βάφτισα αδυναμία κι έχασα …γιατί την αδυναμία μου κατάφερα να νικήσω ποτέ δεν ήθελα … να κλαίω για το ταξίδι ποτέ δεν ήθελα … κι έτσι, σε εκείνη τη δύνη χάθηκα με τα φτερά της ψυχής πέταξα προς … το φως… και το σκοτάδι … Ημερομηνία πρώτης γραφής: 2/6/ 2015( Ημερομηνία Πρώτης Δημοσίευσης στο  http://e-kimolia.com/ :1 day 3 hours ago από 2/9/ 2015, ώρα 4:56 μμ )

Στο ταξίδι για  τη δύναμη επιστήμη και την ομορφιά τέχνη … η ικανότητα της συνειδητοποίησης άνηκε και θα ανήκει στα χέρια λίγων εκείνων που κατέχουν μαζί τη γνώση του πεπρωμένου της γραφής του υπαρκτού προσώπου  Η αμάθεια και η κλίση στα πάθη του ανθρώπινου μίσους για τον συνάνθρωπο φίλο  της ζήλιας και του φθόνουμόνο να σε απομακρύνουν μπορούν από την καθαρότητα του μυαλού  εκείνου που μπορεί συνειδητά να δημιουργήσει ανατρέποντας το εκάστοτε σύστημα αυταπατώνΤην ζήλια και τον φθόνο δεν κατείχα ποτέ μέσα στην ψυχή μου και τις στιγμές εκείνες που η προσπάθεια των άλλων να με υποβιβάσουν ήταν εμφανής κατάφερα να τις αποβάλω την ζήλια τεχνική την είδα δημιουργίας επιθυμιών και τον φθόνο σε “ταξικό” ή αντιφασιστικό (καλύτερα) “μίσος” τον μετέτρεψακαθοδηγούμενη κατανοώντας το σύνολο των αριστερών και αναρχικών θεωρητικών πεποιθήσεων μου αφήνοντας τoν εαυτό μου έρμαιο άλλων παθών για όσα πόθησα  Στο ταξίδι αυτό … Η ουσία μέρος της συνειδητοποίησης αποτελεί Την κατέχεις;  ( Ημερομηνία Πρώτης Δημοσίευσης στο  http://e-kimolia.com/ :  1 week 2 hours ago, απο 9/7/ 2015 )

    15/12/ 2009, Ιταλία, Ανκόνα   « … Ανακτήθηκε!! Τι; Η Αιωνιότητα. Είναι η θάλασσα π΄ αναμίχθηκε με ήλιο.[…]Έπρεπε να ταξιδέψω, για να διαλύσω τις συναγμένες στο νου μου γοητείες. Στη θάλασσα, που αγάπησα σαν να επρόκειτο να διώξει μακριά την ακαθαρσία μου, είδα τον σταυρό της παρηγοριάς ν’ αναδύεται. Καταδικασμένος κι απ΄ το ουράνιο […]

     29/4/ 2014, Πολυτεχνειούπολη Για όσα δεν ειπώθηκαν ποτέ επικεφαλίδες μυστικά περάσματα  στα σύνορα των σκέψεων και των λογίωνδιαμορφώσαμε με συνειδητούς συνειρμούς κτίσαμε κάστρα πού μια στοά ρυάκι τα συνδέει για να δούμε πως στα σταυροδρόμια αυτής ο καθένας την δική του πορεία επιλέγει κάποιες στιγμές μονάχος ή με άλλουςαντικομφορμιστής δημιουργός για σύνολο  ὁμοίων […]

Θα υπάρχω για να σου θυμίζω όταν μπορώ κάτι απ’ ότι έχεις ξεχάσειγια να μην υποκύπτεις ποτέ στα κενά της μνήμης ή εκείνης της δηλής αδιαφορίας θα εισέρχομαι στο υποσυνείδητο σου κι εσύ θα με ζητάς ή θα εκλιπαρείς να φύγω Ο εαυτός σου θα γίνομαι ή κάτι που εσένα θα θυμίζει Το παιδάκι που […]

Αν ήθελες κάτι να μου πεις θα μου το έλεγεςαν ήθελες κάτι να μου πεις δεν θα με ξεχνούσες αυτές τις όμορφες μέρες του αποχωρισμού αν ήθελες κάτι να μου πεις θα μου φώναζες «βαρέθηκα να παίζω κρυφτό»μα εσύ προτίμησες να διατάξεις την αυταπάτη σου σε ένα χαμένο παιχνίδι καταξιωμένων φευγάτων κόσμωνπροτίμησες να γυρίσεις εκεί […]

Ευχαριστώ, συγνώμη, κι ένα κίνητρο! Στην «πιάτσα» κυκλοφορεί μια φράση, όλοι τη ξέρουν μου είπαν– «από τότε που εμφανίστηκε το συγνώμη, χάθηκε το φιλότιμο» – (Τι εννοεί;) Χρόνια τώρα άνθρωποι νωχελικοί ή χαρούμενοι φαινομενικά κυκλοφορούν στους δρόμους έχοντας και  μια, ακόμη,  ανάγκηεκείνη που δεν τους άφησε κραυγή Το συγγνώμη να ακούσουν, ή το ευχαριστώ, γιατί […]